Wie ben je nog als de blik van de ander wegvalt? Over zingeving en het ‘normale’

Aandacht is een handelsmerk geworden. Iedereen wil in de spotlights staan, of dat nu is of je iets heel goed kunt, er alleen maar mooi uitziet, rijk bent of zelfs louter aperte onzin uitslaat. Het is aandacht wat de klok slaat en of daar nu niet een handjevol mensen (Google, Amazon) schathemeltjerijk van wordt, lijkt niemand te deren. De ervaring is belangrijker, de kick om gezien te worden.

Op zoek naar de zin van het leven

Nu heb ik het natuurlijk over de instameisjes en -jongetjes, maar ook over de vele BN’ers die zichzelf o zo belangrijk vinden. En het gaat om jou en mij, om zelfstandig ondernemers, en om (andere) mensen op zoek naar de zin van het leven, die maar al te vaak die zin buiten zichzelf zoeken. In de bevestiging van de ander. En daar kan je niet genoeg van krijgen.

Geen sprake van seks

Waarom eigenlijk niet? Omdat het nooit genoeg is. ‘Aandachtsgeil’ wordt dat ook wel vaak genoemd, maar het is juist het tegenovergestelde. Van geiligheid is geen sprake, van seks evenmin. Het is eerder iets wat op den duur leidt tot wanhoop vanwege een schreeuwende innerlijke leegte, die verder en verder wordt uitgehold wegens gebrek aan… vulling, je snapte ‘m al.

De vraag naar het ‘normale’

Wat is daar nu anders aan, in deze periode van sociale afstand? Weinig, hoogstens dat de aandacht die er was, nu niet meer naar de aandachtstrekkers gaat, maar naar een virus en de vraag wanneer we weer ‘normaal’ gaan leven. En de vraag naar hoe ‘normaal’ het dan allemaal weer gaat zijn (alsof dat ooit het geval was). Een einde van deze egocentrische ijdeldheid, wellicht?

Diepere inzichten?

Ik wilde dit stukje laten gaan over hoe je het vergaat als de sociale omgeving van weleer een paar weken verdwenen is en je dagen achtereen thuis zit. Maar daar heeft iedereen het al over gehad en zoveel diepere inzichten zal dat niet opleveren. Afgezien van de strikt persoonlijke vragen naar hoe om te gaan met de onzekerheid, de angst, de onrust en de veranderde communicatie in bijvoorbeeld het gezin.

Wie was je ook alweer?

Misschien geldt voor iedereen die leeft in deze überhaupt aandachtsslurpende maatschappij dat er ongevraagd, maar niet te stoppen, een verdrongen knop tevoorschijn komt die vanuit stilstand, schrik, en die luttele minuten dat je echt niet meer weet wat voor dag het is, en wie je ook alweer was, aanslaat en beschikbaar is. Om in drukken als je wel ergens, of juist helemaal niet aan iets aandacht wilt besteden.

Een aan/uit-knop dus.

Een rode.