Pre-post-corona: wie ben je als dit alles voorbij is?
Waar was je ook alweer mee bezig begin maart 2020? Waar stond je, wat waren je plannen voor de rest van het jaar, voor de rest van je leven? Sindsdien is er een vreemd keurslijf om ons heen strakgetrokken dat weliswaar heel veel kantjes heeft, maar toch erg op een eenheidsworst lijkt. Ik hoef maar een paar woorden te noemen en je weet dat je ze zelf ook dagelijks in de mond neemt.
Corona. Maatregelen. Vaccin. Klachten. Koorts. Cijfers. Besmettingen. Doden.
Dat keurslijf gaat verder dan alleen de dagelijkse riedels in alle, ja alle media. Het is eerst om je heen gaan zitten en al snel kroop het onder je huid. Vragen die jezelf normaal gesproken stelt zijn op de achtergrond verdwenen of helemaal vervaagd. Je originele geest is wat verdoofd, je inventiviteit tot het nulpunt gezakt. Tenzij je het hoofd boven water moet houden, natuurlijk. Maar corona blijkt niet alleen mensendodend te zijn, het is ook geestdodend.
Zorg dat het niet te ver gaat en je straks niet eens meer weet hoe je hiervoor ook alweer leefde. Houd goed bij wie je bent, onderhoud het contact met wie je samen bent en hou in de gaten wat je ook alweer in dit leven kwam doen. Want was je daar niet mee bezig voordat deze toestand zich aandiende? O ja, we leefden in het tijdperk van het zoeken naar jezelf, dat zoeken naar die ‘passie’ en de queeste naar succes. Maar ook was er een gang naar het spirituele gaande. Eerst via het zweverige, dat op een gegeven moment ook erkenning van de nuchteren kreeg, ik bedoel natuurlijk mindfulness.
Iedereen probeerde rust te vinden, de stress eronder te krijgen, terug naar zichzelf te gaan. Nou, dat is wel gelukt, is het niet? En zo prettig blijkt dat allemaal niet te zijn, ook dat hoort helaas thuis in het rijtje coronacrisiswoorden. ‘Een onveilige thuisomgeving’ – zo wordt dat eufemistisch genoemd. Ook in je eentje kan het thuis onveilig zijn omdat verveling kan omslaan in depressie, met alle langdurige gevolgen van dien. Maar ‘opgehokt’ (ook eentje) met anderen is ook geen pretje.
Lang leve de beschaving, we slaan elkaar nog lang niet allemaal de hersens in. Geduld is een schone zaak, en gelukkig licht er in de totale vermurwing van heel veel mensen nog wel eens iets op. Een filosofisch inzicht, een revolutionair voornemen voor als het allemaal voorbij is, het besef dat we in een vrije wereld leven. Maar je wordt nooit meer wie je was, daarom is het wel zo interessant om daar eens bij stil te staan.
Wie was je voor maart 2020? Hoe stond je in het leven en wat was je allemaal van plan?
