Je hoeft niet te ‘genieten’ en alles maar ‘leuk’ te vinden

Opeens begon het op te vallen, dat mensen elkaar ergens plezier mee wensen – of iets dergelijks – en dan roepen: ‘Geniet!’

Genieten op commando, genieten omdat het erbij hoort, genieten omdat je erbij hoort als je geniet. Iemand wenst je toe dat je in een staat van genieten komt, omdat het bij het leven hoort, omdat het een zekere status heeft? Of omdat je leven maar weinig waard is, of in ieder geval wat sneu, als het je even niet lukt om te genieten? Dat je een ander iets goeds gunt, daar is niets mee aan de hand, maar iemand opdragen om te genieten?

En dat is in het gewone leven van een mens nu eenmaal bij tijd en wijle het geval: dat je even niet kunt genieten. Daar hoeft niet eens een aanwijsbare reden voor te zijn, hoe graag we dat ook zouden willen. En hoe graag je die reden ook wilt wegpoetsen, want je moet zo snel mogelijk weer kunnen genieten. Alsof er niet genoeg zinvols gebeurt als je dat niet doet.

Want dat is wel het geval. Ook al moet het worden weggemoffeld, het menselijk lijden in het algemeen, reken maar dat je er iets aan kunt hebben. Een dipje, zelfs een gevoel van gedeprimeerdheid (ik heb het niet over een depressie), verdriet en algehele malaise kunnen heel veel interessants over jezelf (en anderen) aan het licht brengen.

Over hoe je met bepaalde dingen verder wilt gaan, bijvoorbeeld. Blijf je het werk doen dat je doet, blijf je de relatie vormgeven zoals je het doet? Ga je door met plannen maken die je niet doorzet? Blijf je (zakelijk) aan een dood paard trekken en hoe lang ga je nog keer op keer diezelfde conversatie aan met dit of dat familielid? Om maar een paar voorbeelden te noemen…

Niet kunnen genieten kan erop wijzen dat er dingen in de weg zitten. En dan nog… ook al zit er niets in de weg, je kunt ook gewoon dingen doen zonder ervan te genieten. Niet alles hoeft leuk, interessant of om van te genieten te zijn. Sommige dingen zijn zelfs ronduit zinloos. Zelfs de Dalai Lama zegt dat, dus ik heb het niet van een vreemde.

Sterker nog: veel in het leven is volkomen zinloos. En om dat maar even als een bruggetje naar nog iets ‘leuks’ te gebruiken: de #coronacrisis heeft toch maar mooi heel veel aan het licht gebracht dat zinloos is, en het ontmaskeren als zodanig van nog veel meer is nog lang niet afgelopen. Denk aan het kantoorleven, waarvan men wel zegt de collega’s te missen, maar dan klinkt toch al snel: ‘hoewel…’.

Of de inefficiëntie van het werk die ontstaat juist door die koffiemachinemomentjes. En daarna de vraagtekens bij de zinvolheid van die efficiëntie als die eenmaal daar is. Wat doe je eigenlijk voor wie, en waarom, daar op dat kantoor? En die vraag wordt prangender als je thuis achter je laptop efficiënt zit te zijn, turend in je scherm, hoofdpijn kwekend van de spanning die ontstaat als je belangrijke vragen de kop indrukt.

Ik wil hier niet een wokey uithangen, en zo’n beetje alles hierover is al gezegd en geschreven, maar wat heeft dit voor consequentie voor dat commando ‘Geniet!’? En hoe leuk is het leven eigenlijk als alles leuk moet zijn?

Wat is volgens jou het alternatief?

Comments
  • Yolanda Buchel
    Beantwoorden

    Post naar mijn hart, Mirjam:) Dat turen, en die deprimerende dagen zijn er bij mij echt wel. Ondernemen in deze tijd is gewoon echt spannend. Dag voor dag hier. En toch ook proberen om wat scenario’s te maken, ‘wat als’. Hoe is het met/bij jou?

Laat een bericht achter

Contact

Nieuwsgierig naar Mindful Analysis? Stuur een mailtje voor meer informatie. Dan kijken we samen wat jij nodig hebt.