Voorbestemd of maakbaar – word wie je bent
De meeste MA-trajecten gaan erover: wie ben je eigenlijk en wat ga vervolgens doen? Een beetje gechargeerd, maar het komt er wel op neer dat veel mensen zich met existentiële dingen bezighouden, en dan met name die, die over henzelf gaan. Want hoe kun je nou worden wie je bent, zoals dat zo mooi her en der geciteerd wordt? En hoe zit dat dan, want ben je intussen al die tijd iemand anders geweest? Wie dan – anders dan jezelf?
Beelden, gevoelens en gedachten zijn illusies
Het naar binnen gerichte proces van schrijven volgens de op het Boeddhisme gebaseerde systeem in MA leidt ertoe dat er een hoop illusies worden doorgeprikt. Niet dat je jezelf erop betrapt dat je jezelf voor de gek houdt, dat zou onaangenaam zijn. En dat is ook zeker niet de bedoeling. Wel dat je gaandeweg ontdekt dat de beelden, gevoelens en gedachten die je over jezelf zijn, een subtiel opgebouwde constructie vormen.
Vragen naar het ‘zelf’
Die constructie bestaat uit onnoemlijk veel factoren, feiten, indrukken, boodschappen, meningen, noem maar op. En die is niet te deconstrueren of te analyseren, daarop kunnen we intussen wel gerust zijn. Wetenschappers en anderen die zich met de vraag naar dat ‘zelf’ bezighouden, zullen daar niet mee ophouden, alleen al vanwege het feit dat bijna ieder mens zich er als vanzelf mee bezighoudt.
Alles is onvoorzien
Een onuitputtelijke bron is het daarmee wel, dat ‘zelf’, zonder dat je eigenlijk precies kunt weten wat erin zit, dus. Wat te doen? Het opmerkelijke is dat mensen er op een gegeven moment mee stoppen, met dat zoeken. Er komt een zekere berusting, een aanvaarding dat men nu eenmaal zo is, en dat het leven nu eenmaal zo loopt. Vervolgens gebeurt er iets onvoorziens (zoals alles) en dan begint het zoeken opnieuw, zij het wat gematigder.
Je in jezelf verdiepen vergt kracht
In een MA-traject gebeurt dat ook altijd, dat de vraag even verstomt, dat er als het ware een lege pagina is waarop niets gebeurt. Je bent moe van de kracht die je in jezelf verdiepen vergt, je hebt ergens dat woord of die zin genoteerd die als een definitieve punt fungeert, of als puntje, puntje, puntje… In ieder geval is de bodem bereikt en dat blijkt een hele lichte, uitgestrekte vlakte zijn.
Een beetje niets, een beetje alles. Een heldere lucht waarin niets te zien is.
Je voelt ook eigenlijk niks meer, bron lijkt uitgeput, leeg en het is stil.
Doodstil.
Na een tijdje haal je diep adem, je begrijpt dat de constructie wat vervaagd is, niet meer zo dwingend aanwezig. En je hebt het vertrouwen dat je altijd weer naar dat punt, waar je zojuist was, terug kunt.
