De ultieme brief. Waarom verstuur je hem niet?

De brief. Hij is af. Je moest het kwijt, alles wat je dwars zat, alles waar je naar verlangde. Je boosheid, frustratie, je liefde en wie weet wat allemaal nog meer.

Maar degene om wie het draait mag er niets van weten. Je gevoelens zijn zo heftig dat je je er een beetje voor schaamt. Vraag niet waarom, maar zo gaan die dingen.

Dus je schreef de brief. Op je computer of gewoon met de hand. Je leefde je uit, het kwam uit je tenen, uit je oren, uit je hart.

Tijdens het schrijven voelde je de hitte, de kou en alles daar tussenin door je lichaam jagen. Ja, dit was het, die bom die tot ontploffing kwam vond zijn weg in woorden. In kletterende zinnen, in knallende argumenten en uiteindelijk in nietsontziende conclusies.

Daar ligt ie. Dat was het. Dat is het. Zo is het en niet anders.

Maar versturen? Aan hem of haar? Nee, toch maar niet. Je leest de brief nog eens over, wat meer bedaard, wat meer tot rust gekomen. En wat zie je? Een dijk van een tekst, alles erop en eraan. Je ziet jezelf in vol ornaat, zonder filter, maar menselijk. Al te menselijk!

Waarom verstuur je hem niet? De brief zal een verpletterende indruk maken, het is een regelrecht kunststuk, geheel naar waarheid ook nog eens een keer.

Maar nee, je verstuurt hem niet. En dan wordt het interessant. Waarom mag de ander je niet zo zien, misschien is het wel helemaal geen verrassing, vermoedt hij of zij allang wat er in je gist en woedt… is het stof tot een goed gesprek, een verbetering van de relatie of wat dan ook.

Nee, je verstuurt hem niet. Je hebt gesproken en zo is het goed. Je hebt jezelf aan jezelf laten zien en dat is voorlopig voldoende. Zonder dat je het in de gaten hebt ben je al een andere weg ingeslagen – wat die ook moge zijn. Zo’n brief is eigenlijk een hele belangrijke zelfverklaring, je hebt taal gevonden voor je diepste gevoelens. En die kunnen jezelf nog het meest verrassen.

Zo wordt de waarachtige brief aan de ander een cruciaal persoonlijk document. En als je dat de volgende dag of later nog eens leest is er genoeg stof tot nadere overdenking in te vinden. Op z’n minst…