E-mentalhealth – wat is er voor wie te winnen?

De tijd van dure symposia en congressen is weer aangebroken. Lichtelijk opgewonden betreden zorgprofessionals, bestuurders, ondernemers en zorgverzekeraars de chique en luxe gebouwen waar de klanken van de netwerkborrel al te horen zijn. De glazen worden gepoetst, de eerste flessen alvast opengetrokken. Maar eerst het programma, waarna we allemaal met elkaar ‘interessante contacten kunnen leggen’.

Niet dat de materie oninteressant is. Wat mij betreft is er niets fascinerender dan wat internet met de menselijke geest doet (en andersom) en vooral hoe je van internet gebruik kunt maken om je psychisch beter te voelen. Tonnen worden erin geïnvesteerd en het ene onderzoek na het andere ziet het licht. Hele teams worden uit de grond gestampt en alweer interessante samenwerkingsverbanden gesmeed. Linkedin vaart er ook wel bij, evenals ijverige universiteitsonderzoekers die in dit spiegeltjes-kraaltjesstadium van de geestelijke hulpverlening via internet van het ene creatieve onderzoeksproject naar het volgende kunnen hoppen.

Grote ‘inspiratie’ en ‘ondernemersactiviteit’ voor iedereen dus, en wat een feest is dat. Het kost ook wel wat, maar dat ‘geld is er wel’. Als je dat hoort, dan voel je de macht.

Nu de patiënt nog, of gewoon die persoon die ergens in zijn of haar leven verstoord raakt, vastloopt of in het geheel niet meer functioneert omdat er een andere aansluiting met de werkelijkheid lijkt te worden gemaakt. Eentje die niet goed voelt, die ongelukkig maakt en isoleert. Geef het beestje maar een naam, maar de DSM slaan we hier even over.

Waar de enthousiaste congresgangers enorm veel praten, powerpointspresentaties laten zien, voor elkaar applaudiseren en netwerken, zit onze persoon thuis achter de computer. Heeft heel Google al afgestruind op wat er aan de hand kan zijn, menig testje gedaan en ook al ergens een chatje geplant waar geen antwoord op gekomen is. Anonieme programma’s te over, maar om deze gratis te laten zijn moet hij of zij wel eerst even naar de huisarts. En dat was nu net het punt, dat is niet de bedoeling. Want die huisarts heeft niet zoveel op met die online hulp, die verwijst liever door. En dat gaat van het eigen risico af. Bovendien wil onze persoon niet met iemand praten, het ligt gewoonweg te gevoelig allemaal.

Een behandeling heeft hij of zij welzeker nodig, dat wijzen alle testjes wel uit. En ja, dat weet ons man of vrouw ook wel: er is hulp nodig, aandacht, een luisterend oor. Iemand die geconcentreerde aandacht heeft en niet oordeelt. Iemand die iets geeft waar je wat aan hebt. De juiste vragen over jezelf, de veiligheid om te vertellen hoe je het echt ziet, voelt en ervaart. Zonder dat daar met een plakker op wordt geplaatst, zonder dat je bang hoeft te zijn voor enige sigmatisering, hoe klein ook.

Er is geen programma dat daarin kan voorzien. Geen module, geen protocol. En zeker geen evidence-based behandeling want die gaat altijd over anderen en dan ook nog over gereduceerde dingen van anderen, klachten genaamd.

Er is een serieuze, professionele therapeut nodig. En dat kan best via internet. Al heel lang.