Zeg, die pensioenleeftijd. Laten we het daar eens over hebben.

Het is eigenlijk niet om aan te zien en aan te horen, de manier waarop men zich met die pensioenleeftijd bezighoudt. Alsof het iets is wat voor ons allemaal moet gelden, in een tijd waarin niets meer voor ons allemaal geldt, afgezien van de wet. En dan nog… Is het zo vreemd dat mensen in de bouw en aanverwante sectoren niet nogeens twee jaar langer willen werken? Nee, dat is niet vreemd. Hun lichaam is dan wel klaar met die arbeid en we willen toch graag dat ze desondanks ook nog heel oud worden? Nou dan.

Meerdere beroepen in een leven

Er zijn ook veel mensen die helemaal niet willen stoppen met werken als ze 67 zijn. In allerlei beroepen – ook in de bouw – zijn er fitte, enthousiaste, toegewijde mensen die gewoon van alles nog kunnen en willen tot op hoge leeftijd. Komt nog bij dat de meeste mensen tegenwoordig allang niet meer levenslang één beroep hebben, maar minstens een keer in hun werkende leven van betrekking en beroep veranderen. En daar vaak een boel energie van krijgen, als het ware een nieuw leven beginnen.

De mentaliteit van de fabrieksarbeider

Dat gepraat over een vaste leeftijd voor iedereen om met pensioen te gaan slaat dus nergens meer op. Als het al ergens op heeft geslagen. De gedachte die erachter schuil lijkt te gaan is dat mensen op een bepaald moment geen zin meer hebben om te werken en dat het betalen van die ‘werkloosheid’ veel geld en moeite kost. Hier wordt uitgegaan van een mentaliteit die helemaal niet bestaat, van een idee van een fabrieksarbeider die zijn hele leven heeft afgezien en zich heeft verheugd op zijn pensioen, waarvan hij dan lekker kan gaan ‘genieten’.

Senioriteit

Het is niet voor niets dat de politieke partij 50-plus zoveel aanhang heeft. Er is een nieuw tijdperk aangebroken waarin men eigenlijk tot het inzicht moet komen dat senioriteit goud waard is in plaats van dat het achter de geraniums moet worden geplaatst. En om te beginnen is het aan de persoon zelf in hoeverre wijsheid, ervaring en expertise nog kunnen worden ingezet, waar dan ook in de arbeidsmarkt. De een moet er niet aan denken en weet niet waar de energie vandaan te halen, terwijl de ander op zijn 55ste denkt: wanneer gaat het nu eens echt beginnen?

Financiering

Dan gaat het natuurlijk ook nog om de vraag: wie betaalt die pensioenen dan? Het lijkt me om te beginnen verstandig om een briljant iemand te vragen de bestaande rekenmodellen eens achter zich te laten en iets in te zetten dat meer te maken heeft met de dagelijkse werkelijkheid en wenselijkheid van dit moment. Een beetje individuelere uitgangspositie zal ongetwijfeld een socialer en productiever eindresultaat bieden.

’t Is maar een idee.