We leggen alles vast omdat we geen houvast meer hebben. Durf te vliegen!

Waarom doe je het eigenlijk, die tweet over je humeur, dat plaatsen van een foto van een etentje, dat vastleggen van willekeurig wat in je leven? Als het niet op internet staat, dan bestaat het niet, zo lijkt de moderne mens af en toe wel te denken. En als je goed kijkt, heeft het wel iets van laatste stuiptrekkingen, dat eindeloze vullen van dat internet met alle mogelijke informatie, om nog maar te zwijgen over de problemen die ontstaan als je over het begrip ‘informatie’ nadenkt.

Verslaafd aan aandacht?

Je zet dus dingen op internet om anderen erover te informeren. Waarom? Om aandacht te trekken, is het eerste, veelgehoorde antwoord. Omdat mensen verslaafd raken aan de identiteitsbevestigende like’jes, hartjes en zo meer. Terwijl, hoe kan het eigenlijk ook anders, het in de pers (wat is pers ook alweer?) en de politiek en dus ook in de filosofie over niets anders dan identiteit lijkt te gaan. Een gewoon mens bestaat niet meer, en als gewoon menselijk kunnen we elkaar dus niet meer zien, bejegenen, behandelen.

Schijnzekerheid van oude identiteiten

Waar de identiteit amechtig zuchtend uit het internet wordt getrokken (om niet te zeggen gesuckt) en de bevrediging daarvan zo armzalig is, wil je meer en meer en meer. De zekerheid of liever gezegd schijnzekerheid van de oude identiteiten worden er ook in meegetrokken en lossen op in een kakofonie van meningen, oneliners, ondoordachte reacties en daar weer allerhande, dus ook agressieve reacties op. En daar zit je dan, turend naar je scherm, zoekend naar jezelf of iets dat daar nog van over is. Onrustig, bang, zoekend naar meer verdovende taalflarden.

Je bent heus nog wel iemand…

En je plaatst nog maar eens wat om toch maar de illusie te wekken dat het allemaal wel meevalt, dat je heus nog wel iemand bent, compleet met mensen om je heen, mooie vergezichten, gekke dingen die je opvallen (meer dan toen je nog geen foto’s met je smartphone kon maken, dat is dan weer een pluspunt). Een tijdje volledig in jezelf gekeerd zijn zonder dat je ook maar een keer aan iets delen, of iets opzoeken denkt, is zo goed als ondenkbaar.

We hadden het al zo moeilijk zonder God

Eigenlijk zijn we continu in gesprek met internet, en laten we wat daarop verschijnt over ons oordelen. Internet kan maken en breken, is alomtegenwoordig en alwetend. Dat komt griezelig dichtbij datgene wat ook wel eens als de omschrijving van God of het religieuze is gemaakt. En we hadden het al zo moeilijk zonder God, we gingen zoeken want we waren de kluts kwijt. Nu is er internet waarin we onze ziel en zaligheid kwijt kunnen, waarin we kunnen zoeken en vinden, enzovoort.

Wie is de ander ook alweer?

Laat voor de grap je geest eens een andere kant opvliegen, zonder lettertjes, zonder scherm, zonder beelden die je niet zelf bedacht hebt. Kijk eens wat er vanzelf in je opkomt, wat je denkt en voelt, wat je je afvraagt en waar je naar verlangt. Gewoon, met losse handen zogezegd. Je identiteit mag dan zoek zijn, op internet is die in ieder geval niet te vinden. Evenmin als de diepe menselijkheid die je dan ook weer gaat voelen, en ook opeens weer snapt dat de ander ook zo’n wezen is.