Wanneer maak je de verkeerde keuze in je leven? Of bestaat die niet?

Keuzes maken, beslissingen nemen, het een wel doen en het ander niet (meer). Wanneer besluit je dat je je relatie verbreekt, dat je een andere baan gaat zoeken, dat je helemaal geen baan meer gaat zoeken maar voor jezelf begint? Waarop baseer je je keuze voor een woonplaats, een huis, een ander land, hoe begin je een nieuw leven als je het oude zat bent? Mijn mailbox loopt ervan over: van de vragen die mensen zichzelf stellen omdat ze niet weten waarvoor ze moeten kiezen.

Redelijk zijn

En mijn boekenkast kan er ook wat van, want natuurlijk gaat een groot deel van de vakliteratuur ook over keuzes die mensen maken. In eerste instantie is er het idee dat belangrijke keuzes rationeel worden gemaakt. Je weegt af, maakt lijstjes van voor en nadelen, schat de consequenties in en gebruikt argumenten uit het verleden om tot een rond, kloppend verhaal te komen. Dat idee blijkt altijd een illusie te zijn, maar we houden er nu eenmaal van om redelijk te zijn. Anders denken anderen misschien dat je dom bent, ondoordacht, hysterisch…

Verantwoordelijk zijn

Mensen denken ook dat ze zelf verantwoordelijk zijn voor hun keuzes, en deze ook geheel en al zelfstandig maken. Daar begin ik zo langzamerhand – ook – ernstig aan te twijfelen. Zolang er geen keuze wordt gemaakt, gaat men op de oude voet voort. En dan is er dus spanning, totdat de keuze wordt gemaakt. Die vaak geen keuze is, maar een weg die ingeslagen wordt. Van de andere weg – als die er al zou zijn – weet je niet hoe die was gelopen.

En dat is het vreemde, het suggereert dat er een soort ongeleefd leven is, dat er ook nog altijd een andere weg had kunnen zijn, een andere invulling, vormgeving van het leven. Een ander bestaan. Maar dat is nu net even niet het geval. Misschien is het kies-idee wel überhaupt dus wel een illusie, een grapje, om je het idee te geven dat je het in de hand hebt, maar dat dat eigenlijk helemaal niet zo is.

Twijfelen

Nog even over mensen die een coachingspraktijk willen beginnen dan. Velen hikken er tegenaan, vragen zich af of ze dat ‘bedrijf’ moeten oprichten. En daar is weer een illusie. Waar die vandaan komt mag God weten (we noemen dergelijke herkomsten ook wel het mysterie van het leven), maar hij houdt in dat als je een coachingspraktijk opricht, er ook meteen mensen komen. En daar gaat die twijfel over: kan ik het wel, mensen goed helpen?

Alleen als je jezelf heel goed kent en in al je vezels voelt dat je het moet doen. En dat geldt voor alles. Dan is er ook geen keuze meer, dan doe je wat je moet doen. Anders is het net als (uit vrije wil) emigreren terwijl je nog dag en nacht met je land van herkomst bezig bent en er het liefst minister-president van had willen worden, zo begaan ben je met alles wat zich daar afspeelt.

Of een lege winkelruimte huren, er in gaan zitten, maar niets in de verkoop te hebben.

Doen?

Eigenlijk is het een kwestie van iets wel of niet doen. Als je het niet doet en je raakt er gestresst van, dan moet je het wel doen. Als je het wel wilt gaan doen, maar daar de zenuwen van krijgt, dan moet het niet doen.

Je kunt ook iets gaan doen om te zorgen dat je iets anders niet gaat doen, maar daar gaan we het de volgende keer over hebben.

Sta je ook voor een belangrijke keuze, of heb je in ieder geval dat idee? Begin met schrijven en je bent er snel uit