Waarom mag je niet ongelukkig zijn?

Zowel psychiater Dirk de Wachter als klinisch psycholoog Paul Verhaeghe noemen het woord in hun werk en interviews: dwingend. Er is veel dwingends in wat we elkaar in de huidige maatschappij opleggen. Alles moet leuk zijn, je moet succesvol en gelukkig zijn en als je ongelukkig bent dan is dat je eigen schuld.

Dit even in een notendop waar hun beider betogen – deels – op neerkomen. Ongelukkig zijn is zwak, je kunt het er maar beter niet over hebben op straffe van buitensluiting. Waaruit? En dan wordt het meteen al veel en veel moeilijker dan het al leek, want de sociale wereld op internet is en blijft een andere dan die in het echt. De laatste is vaak zo mogelijk nog versnipperder, want echt.

Dan valt ook regelmatig het woord verbinding. Je zorgen met een ander delen werkt verbindend, eens iets voor een ander doen ook. Waar beiden niet zozeer op ingaan is het interessante van ongelukkig zijn. Over leuke dingen en geluk ben je al snel uitgepraat, vandaar dat een like geven zo makkelijk is, dan hoef je niet de hele tijd te roepen dat iets ‘gaaf’, ‘cool’ of ‘awesome’ is.

Praten (en natuurlijk schrijven) over ongeluk levert stof op. Niets interessanter dan op zoek gaan naar hoe dingen zijn gekomen, of om eens flink over iemand van leer te trekken die je pijn heeft gedaan. Ongeluk zet je aan het denken en voelen en er met anderen over praten geeft lucht. Bovendien wil een ander in wezen graag naar je luisteren en je helpen, meer dan je denkt.

Ongeluk hoort erbij, het laat je de vergankelijkheid van de dingen zien, het doorleven brengt je nieuwe kennis en inzichten in jezelf en de ander en zorgt ervoor dat je het niet nog een keer op dezelfde manier meemaakt. Nee, wel op een andere manier en dan komen er weer nieuwe vragen, nieuwe wonderlijkheden en ook weer nieuwe oplossingen.

Dus ja, waarom mag je eigenlijk niet ongelukkig zijn? Ik denk dat het onzin is dat dat niet mag. Het mag van iedereen, misschien is het punt juist wel dat iedereen zozeer met zichzelf bezig is, dat het niet wordt opgemerkt. Is iedereen in zijn eentje, eenzaam en opgesloten, verborgen ongelukkig. Wat een opluchting en ruimte ontstaat er niet als iemand eens uitroept: Ja, ik ben ongelukkig, ik heb er de balen van en ik heb aandacht en hulp nodig!

Geen mens die dat niet zal herkennen.