Van de ene mentale gevangenis in de andere

Wat zijn het: zich herhalende patronen zoals dat coaching en psychotherapie kan heten? Vastgeroeste overtuigingen en aannames? Zijn dat de oorzaken ervan dat mensen eigenlijk almaar weer hetzelfde doen, maar dan in een andere jasje, met andere mensen, op andere plaatsen, in andere beroepen en andersoortige hoedanigheden?

Er is helemaal niets veranderd

Of is het gewoon hardcore herhalingsdwang, die van de onbewuste soort? De mentale gevangenis waar je maar niet uitkomt, of erger nog, waar je na een periode van inzichten weer gewoon indondert? En dan gaan de dagen, de jaren weer voorbij en je weet het zelf ook wel: je doet nog steeds hetzelfde, er is helemaal niets veranderd. Ja, voor het oog van de buitenwacht.

Niet meer die zoekende, of juist die botte

Hoe belangrijk is het eigenlijk om die buitenwereld, van wie je weet dat die almaar oordeelt, ook vanuit gewenning en angst voor eenzaamheid, om die buitenwereld dus te laten zien dat het het heus wel anders kunt? Dat je niet meer die zoekende, die verdwaalde, of juist die botte doelgerichte bent? Dat je het nu echt voortvarend doet, of juist op je gemak? Dat je – en daar gaat het maar om – voor eens en altijd hebt afgerekend met je woede, je frustratie, je verdriet?

Stemmen in je eigen, innerlijke mentale gebeuren

Wat een werk, om dat hele gebouw op te tuigen waardoor de buitenwereld je in een ander licht gaat zien. Al met al is daar niet veel voor nodig, mensen geloven en gunnen de ander veel, al lijkt dat op het eerste gezicht niet het geval. Bovendien is die buitenwereld in the end een abstract iets, meestal bestaand uit wat stemmen in jouw mentale innerlijke gebeuren. En dat blijken maar al te vaak de veelal vervormde stemmen van je ouders of andere belangrijke anderen van heel, heel lang geleden te zijn.

Geliefden die je dingen in een ander licht doen zien

Stemmen, vervormd door gebeurtenissen, door stemmen van weer anderen, door ervaringen die je diep geraakt hebben, door zoektochten naar normen en waarden, door opvattingen van mensen die je baas waren of dat wilden zijn, door geliefden die het lukte om de dingen in een ander licht te zien. Gedeeltelijk.

Wanneer ben je echt verlost?

Intussen ben je er dus nog steeds niet uit, uit die mentale gevangenis, hoezeer je ook in de spiegel aan jezelf vertelt van wel. Je weet dat het niet zo is, dat je weer precies dezelfde ‘patronen’ volgt, dezelfde soort relaties hebt, in feite in niets dan herhaling vervalt, en de wanhoop begint zich op te dringen. Wanneer ben je nu eens echt vrij? Echt gelukkig? Echt verlost van die eindeloze sleep oordelen, eisen, verwachtingen, die onvoorstelbare hoop werk die er voor je ligt?

Eerst maar eens dat alles wegdenken. En wat is er dan over?

Jij.