Je wilt je vleugels wel uitslaan, maar waar ga je naartoe?
Daar zit je dan, op kantoor, in de zaak, op de bank, ergens buiten op een muurtje. Vast in je baan, in je relatie, in je wirwar van vragen over waar het leven nu eigenlijk naartoe gaat. Je weet dat er iets moet veranderen, maar wat, en hoe doe je dat? Je voelt onrust, onbevredigdheid, verlangen naar iets anders en zegt af en toe dat je wilt afreizen naar een ver land, maar je weet dat je daarmee het probleem niet oplost.
Je hebt niet te klagen, zeggen ze dan
Wat is het probleem? Dat is nu juist het punt, dat weet je niet precies. Want zou je niet gewoon gelukkig moeten zijn? Je hebt werk, er zijn anderen die van je houden, je woont ergens en hebt materieel niet echt te klagen. Het rijtje dat mensen voor zichzelf opdreunen als ze voelen dat er iets niet deugt, dat er iets niet pluis is, dat ze niet het leven leiden dat echt bij hen past.
Mensen gaan ongemerkt afstand van je nemen
Niet de minste problemen dus, eigenlijk. Want je voelt je niet goed, je kunt niet zonder oordeel naar jezelf en je bestaan kijken en je gedraagt je ook allang niet meer zoals je wilt. Gewoon, zoals het een goed mens betaamt: aardig, geduldig, rustig doorwerkend, empathisch en niet agressief. Dat laatste wil er nog al eens doorheen piepen, een soort agressie die je vroeger vreemd was. Een prikkelbaarheid, kattigheid, iets waardoor mensen zelfs een beetje afstand van je gaan nemen.
Een steeds dieper wordende geul
Je gaat jezelf vragen stellen: wie ben ik, wat moet ik doen, waar moet ik het zoeken? Anderen geven advies: volg je hart! Voel je passie! Doe wat je wilt! Je bent een vrij mens, geniet ervan! Maarja, dat lost allemaal niets op. Je weet het niet en graaft jezelf in in een steeds dieper wordende geul, terwijl je tegen heug en meug doorgaat met het dagelijks bestaan.
Zíj hebben het goed
Want al die anderen, kijk maar naar de media en op Facebook, hebben het goed. Zij doen wat ze willen, zij zijn echt vrij. Jij niet. Jij zit gevangen, je weet het heus wel. Hoe kom je er eruit? Het internet loopt over van de goedbedoelde tips, waar jij nu net he-le-maal niets aan hebt. En het is ook weer niet zo erg dat je er met iemand over moet gaan praten. Om er nog maar over te zwijgen of je dat wilt. Je bent niet gek.
Andere vragen
Een geruststelling is: het hoeft allemaal niet nu. Sterker nog, het is beter om even niets te doen en een pas op de plaats te maken. Want hoe ziet je leven eruit, zonder dat je het veroordeelt? Wat doe je feitelijk dag in, dag uit? Hoe is dat zo gekomen, wat waren je eigen keuzes en wat die van anderen? Waarvan heb je geen idee hoe het gekomen is? En waarom zou dat erg zijn? Wat voel je eigenlijk allemaal, waarvoor, voor wie, wanneer het meest, wanneer het minst?
Geen haplkare oplossing (die niet helpt), wel een proces
Wat algemene vragen die in persoonlijke vorm een rol kunnen spelen in een Mindful Analysis-traject. Een week dagelijks schrijven, niet om een oplossing te vinden, maar om een proces op gang te laten komen. Dat dat iets anders is, merk je snel genoeg.
