Hogere leeftijd, echte liefde?

In het liefdesleven van de wat oudere mens is het angst wat de klok slaat. Een man is bang om zich te binden omdat het al drie keer in zijn leven gruwelijk uit de hand is gelopen. Een vrouw durft zich niet te geven omdat ze bang is voor de zoveelste keer verlaten, verraden of ronduit belazerd te worden.

De angst regeert

Weer een andere man betaalt zich blauw aan alimentatie en ziet in iedere vrouw een potentiële graaister. En weer een andere een vrouw kijkt wel beter uit ooit nog verliefd te worden nadat ze een keer zichzelf werkelijk kwijt is geweest, zichzelf totaal is verloren in een relatie. En ga zo nog maar even door, de angst regeert, en alles wordt uit de kast gehaald om die vooral maar te verdoezelen.

Verliefd worden, helemaal hoteldebotel zijn

Met alle geforceerde situaties, communicatiefoutjes, onrealistische verwachtingen en dus teleurstellingen van dien. Een belangrijk fenomeen is dat je op latere leeftijd, zeg zo rond de vijftig, nog steeds denkt dat je hetzelfde moet doen als toen je jonger was. Dus verliefd worden op iets dat aan een ideaalbeeld voldoet, helemaal hoteldebotel zijn, daarna een beetje indalen, samen gaan wonen en nou ja, geen gezinnetje meer stichten dus. Of wel.

En nu sta je daar, te trillen op je benen

Maar je bent niet meer hetzelfde zoals je vroeger was. Daarom is het nu, met een andere visie op het leven en op jezelf. Je hebt je ontwikkeld, je hebt ervaring op gedaan in de liefde, je hebt misschien dat gezin gesticht, die carrière gemaakt, datgene wat je ooit van plan was is in grote lijnen wel gelukt. En nu sta je daar, te trillen op je benen omdat je wel wilt, maar je weet niet hoe, en je kunt dat ook niet bedenken, verstijfd van angst en met een vertroebelde blik.

Het hoeft niet meer zoals vroeger

Een troost: het hoeft niet meer zoals vroeger. Een nieuwe relatie kan geen kopie worden van een vorige. Dat wist je al, maar nu geldt het helemaal. Er is nu geen sjabloon, er zijn ook geen verwachtingen van de buitenwereld (want die weet het ook niet) en er is geen enkele reden om een ander leven te leiden dan je wilt, dan je in de meeste gevallen al leidt. En dat kun je dus van een ander ook niet verwachten.

De ander verandert niet

Wat kun je wel doen? Een vorm vinden waarin je allebei gelukkig bent. Geen concessies, geen verplichtingen, geen verwachtingen. Alleen liefde, genieten van het samenzijn als dat er is, en vertrouwen opbouwen. Elkaar vertrouwen bieden is zo ongeveer wel het belangrijkst, dus niet draaien en dralen, gewoon zeggen wat er is en vooral: de ander niet proberen te veranderen.

Dan is er nog wel een dimensie te bereiken die je in je eerdere leven niet voor mogelijk hield.

Het echte grote werk.