Het droeve einde van het ik-tijdperk. Als de ander verworden is tot je potentiële klant
Het woord ‘selfie’ wordt vermoedelijk net zo vaak geschreven als dat er selfies worden gemaakt. Of andere foto’s en filmpjes om de aandacht op jezelf te vestigen. Hoe en waarom dit allemaal moet? De sociologen, filosofen en psychologen breken er ongetwijfeld hun hoofd over met als resultaat ook weer fijne ego-exposure in de zin van wetenschappelijke artikelen of in ieder geval ‘onderzoeken’ waar we het vervolgens weer allemaal over moeten hebben.
Selfie-klikkende ik-figuur
Wij nu even niet. Wel over dat het droeve einde van het ik-tijdperk nu toch echt nadert. Het is af, het is compleet, het werk zit erop, het is volbracht en zeker niet onopgemerkt gebleven. De ander (je weet wel, dat andere mens dat vroeger je vriend, collega, familielid was) is verworden tot de potentiële klant van de selfie-klikkende ik-figuur in zijn eigen verhaal. Of nou ja, verhaal… beeldverhaal want vol met, je raadt het al: selfies.
Persoonlijke ervaringen
En als het geen selfies zijn, dan zijn het wel ik-verhaaltjes. Over je ‘persoonlijke ervaringen’ en niet te vergeten je ‘meningen’. Want de namen zijn niet voor niets wat ze zijn: twitter om de kunnen kwetteren, facebook om je gezicht te laten zien. Alles moet je laten zien, alleen bloot halen ze ervan af, onze gulle, fijne wereldheersers van de social media die toch allemaal lekker gratis zijn. Dat het verslavend is, weten we intussen wel. Er eenmaal mee begonnen is het moeilijk stoppen.
Alles wat aandacht krijgt…
Maar we waren hier toch al heel lang geleden mee begonnen, met dat ik-gedoe? Sinds het onzinnig is om jezelf te vergeten, te verloochenen of je ziel te verkopen is het ik ons grootste bezit. We weten niet precies waar het zit, laat staan wat er inzit, maar heilig is het. Ten koste van alles. En het moet groeien. Zodra er een of andere coach is die weer murmelt dat ‘alles wat aandacht krijgt groeit’ weten we de weg. Regelrecht naar dat Ik! En iedereen moet eraan meedoen, iedereen moet aandacht geven, applaudisseren en het liefst natuurlijk betalen. Voor wat dan ook.
Zwerm
Wat is dan het droeve einde van dat ik-tijdperk? Nou, dat iedereen de aandacht van iedereen opzuigt. Allemaal losse, aandachttrekkende ikjes die nooit genoeg aandacht krijgen om uiteindelijk gelukkig te zijn. Juist omdat ze geloven dat dat mogelijk is. En omdat het ten enen male onmogelijk is omdat iedereen met zichzelf bezig is. Met een zwerm losse, eenzame, ontevreden ikjes als resultaat, ze drogen hier en daar ook wat uit en je hoort soms ook al wat geknisper van de laatste fase.
Gelukkig zijn er ook mensen die de barricaden opstormen en ‘Verbinding!’ roepen.
‘Meer verbinden, meer verbinding, we moeten weer verbonden worden!’
Heel mooi allemaal. Ik ben voor. Nu nog even kijken hoe we dat gaan doen want die verbinders gaan ook allemaal weer eigen verbindingstheorieën en wat niet al bedenken. Voor clicks & viewers & conversions en om hun zalen vol te krijgen.
Langer leven
Sorry, geen vrolijk verhaal, maar er is wel hoop. Als je namelijk even geen aandacht trekt, maar die in plaats daarvan ten volle aan een ander geeft dan voelt alles beter aan. Soepeler, zuiverder en over het algemeen een stuk minder gespannen en problematisch. Er zijn zelfs ‘onderzoeken die aantonen’ dat je dan langer leeft. Langer dan wat?
Dat maakt je dan eigenlijk ook niet meer zoveel uit.
Mooi toch?
