De liefde op latere leeftijd en hoe het wiel uit te vinden…
Als je jong bent is het in de liefde toch in eerste instantie het volgen van voorbeelden, hoezeer je zelf ook denkt alles voor het eerst mee te maken. Je ouders zijn – in wat voor vorm dan ook – je eerste voorbeeld en later komen daar vele anderen bij. Je verwerkt van alles in je eigen unieke liefdesleven en -relaties, doet ervaring op en geeft al of niet weer bepaalde verhalen, patronen en gedragingen door aan anderen. Je vrienden zijn vaak ook je soortgenoten en in dezelfde fasen ga je trouwen, krijg je kinderen en ga je – meer en meer – ook weer scheiden. In grote lijnen dan. Er is in ieder geval in zekere zin een herhaling van zetten en vooral herkenbaarheid bij en van anderen.
Niet in herhaling vervallen
Maarja, nu worden we allemaal een stuk ouder, en dat is heel snel gegaan. Als je 50 bent, dan kun je misschien biologisch al oma zijn, maar als een oma zie je er niet uit. Laat staan dat je je zo gedraagt. We blijven langer jong, vitaal, aantrekkelijk, actief en midden in het leven staan. Maar daar is dan wel een gapend gat als het over relaties gaat, want er zijn niet zoveel voorbeelden, patronen, gedragingen, herkenbaarheden bij anderen. En je hebt een hoop geleerd en weet dus ook dat je niet al te veel in herhaling wilt vervallen.
Hoe zit het met je eisenpakket?
Gelukkig wil je wél worden met die ander, maar hoe dat vorm te geven? Ga je samenwonen en volgens dezelfde rolverdeling op herhaling? Wordt het weer een groot geheel, met alle vrienden en familie op een hoop? Of doe je alles radicaal anders dan je het ooit gedaan hebt? Een nieuwe liefde confronteert ook met oude (of jonge) pijn. Hoe ga je daarmee om? Welke positie neem je in, welke concessies doe je? Hoe zit het met de seks? En je eisenpakket zoals je dat zo mooi had samengesteld toen je ging daten? Wat te doen als de ander aan helemaal niets daarvan voldoet, maar je bent wel als een blok voor hem of haar gevallen?
Tijd voor jezelf
Ze zeggen wel dat het na je vijftigste tijd is voor jezelf. Niet in zin van een egotrip maken, maar in de zin van ontwikkeling en zingeving. Dat je uitzoekt waar je staat en hoe je het op de weg terug (zoiets zei Jung) gaat inrichten. Dat leven waarvan je weet dat je het voor een deel in eigen hand hebt, maar waarover je ook hebt geleerd dat het ongevraagd en wreed het heft in handen kan nemen. Hoe stel je je daarop in en wat is je relatie tot anderen? En dan deze nieuwe aan het firmament… is het degene waarop je altijd al hebt gewacht, of heb je die al achter je gelaten?
Herken je de Liefde als die zich aandient?
Na je vijftigste is het in veel gevallen wel een kwestie van het wiel uitvinden in de relationele sfeer. Er ligt niets klaar, er is geen generatielange geschiedenis om op terug te vallen, om thema’s te herkennen, om van te zeggen: zo wil ik het wel, of zo wil ik het niet. En het is – zoals in het leven – altijd nog maar de vraag of je het krijgt zoals je het hebben wilt.
Misschien is een groot voordeel van deze leeftijd wel dat dat je de Liefde direct herkent als deze zich aandient. Maarja… dan moet je die wel kunnen zien en soms is je spreekwoordelijke bril zozeer beslagen door je ervaringen…
Hoe dan ook, als de echte Liefde zich aandient, dan is er reden genoeg om de innerlijke boel eens goed onder de loep te nemen. Daar nodigt die Liefde ook toe uit, want je wilt er het beste van maken, op z’n zachtst gezegd…
