Iedereen wil wel een volwassen liefdesrelatie, maar wat is dat eigenlijk?

Lijstjes en tips te over, maar die gaan vaak over oppervlakkige dingen. Over seks, over wie wie belt, over wat je voor elkaar over hebt en wat je samen zoal doet. In feite maken die dingen allemaal niet uit of je een volwassen relatie hebt of niet. Maar wacht even: wat is een volwassen relatie eigenlijk?

Iets met gelijkwaardigheid, echte liefde, overgave?

Om te beginnen kun je alleen op een volwassen manier met elkaar omgaan als je elkaar ziet zoals je bent. Niet alleen het uiterlijk en gedrag, maar dieper dan dat. Het echte, diepere wezen van de ander. En dat je daar in geïnteresseerd bent. Oprecht, dus vanuit jouw eigen diepste wezen, niet omdat je de ander wilt hebben. Liefde is niet iets wat je kun maken, zelfs niet iets waar wij echt invloed op hebben. Er is een bepaald soort openheid, overgave nodig om de liefde toe te laten en om die liefde zijn werk te laten doen.

Amen?

Dat nou ook weer niet, hoewel het wel iets van een hogere orde is. Iets dat kan bestaan zonder dat mensen bij elkaar zijn, iets dat tijd en ruimte overstijgt en mensen met elkaar blijft verbinden op een puur geestelijke manier. Om geen enkele reden, eigenlijk. Althans niet de redenen die we vaak willen aanvoeren om onze liefde te verklaren. Uiterlijk, humor, ambitie, prestaties, mooie perspectieven, veiligheid. Ja, zelfs die laatste is de grootste misleider als het gaat om de illusie van liefde.

Hoe erg is dat?

De meeste mensen staan daar toch niet zo bij stil? Die beginnen gewoon een leventje en dat ontwikkelt zich tot een gezamenlijk bestaan. Als daar vanaf het begin andere redenen voor waren dan dat werkelijke wezen van elkaar, dan gaan die redenen een eigen leven leiden. Men maakt zijn eigen verhaal, en dingen gaan mis. Jaloezie, afhankelijkheid, angst, vluchtgedrag, dubbele agenda’s, frustraties, machtsspelletjes, chantage – het komt allemaal voor. En dat weten we ook allemaal. Vaak is het ook een chaos van alles door elkaar heen, maar doen we alsof het niet bestaat. Want de kinderen, want de buitenwereld, want het geld, want… etc. Het diepste wezen duikt intussen onder en laat zich niet meer zien.

Menselijk, al te menselijk?

Maar natuurlijk. Daarom is iedereen er ook naar op zoek, naar dat geluk van de ware liefde. Van de ervaring die we ook allemaal wel ergens hebben gekend, hebben gehad. Dat je weet: dit is pure liefde en anders niet. Als je er oog in oog mee staat – en dan bedoel ik dat je dat diepere wezen van de ander ziet – dan is er geen sprake meer van spelletjes, van macht, van venijn en ja, soms zulke diepe, verborgen haat.

Dan is er niets meer en kun je mooie dingen gaan doen.

Is dat maakbaar?

Je kunt er wel ruimte voor maken.

Meer weten of zelf je liefdesleven schrijvend onderzoeken?