Wat zie je zelf als je je masker afwerpt?

Let er maar eens op, zet maar eens die speciale bril voor op, om te zien wat het masker is dat we allemaal iedere dag weer opzetten. Om te maskeren wat we echt voelen en denken, om te zorgen dat we nog enigszins in de buurt van dat ideale zelfbeeld blijven. Om elkaar toch steeds weer dat rad voor ogen te kunnen draaien.

Waarom doen we dat eigenlijk? Die pose, dat geforceerde gedrag, dat stoere gedoe? Dat alles naar onze hand willen zetten, desnoods door onszelf helemaal te verloochenen? Of denk je dat het wel meevalt? In ieder geval doe je zelf je best om zo authentiek, filterloos en zuiver te zijn in de dingen die je doet. Ja, je doet je best. En dat doen al die anderen eigenlijk ook.

Maar het lukt niet. Niet echt. Voor je het weet schiet je weer in je handige gedrag, in je slachtoffergedrag, je stoere praatjes of het eeuwige grapjes maken om je kwetsbaarheid zoveel mogelijk af te schermen. Want dat is de reden waarom het menselijk gedoe zo’n parade van maskerades is, waarin een ingewikkeld zo niet ondoorgrondelijk en onontwarbaar communicatiesysteem ontstaat. Voor zover er nog sprake kan zijn van een systeem.

Een beetje zoals in de Netflix-serie Narcos, waarin niemand meer weet wie wat heeft doorverteld, maar dat iedereen weet dat niemand te vertrouwen is en men elkaar dan maar afschiet. Zover hoeven wij niet te gaan, alsjeblieft niet zeg, maar ingewikkeld is het wel.

In ieder geval is het zinvol om te weten wat dat eigen masker is. Wat hou je hoog, wat verberg je en wat speel je? En om vervolgens uit te vinden waarom je dat eigenlijk allemaal doet. Die kwetsbaarheid, juist ja. De enorme angst om betrapt te worden, dat is er ook eentje. Betrapt op je onvolkomenheid, op je pijn, je verdriet en de wanhoop die je uit je slaap houdt.

Het is allemaal niet zo erg. We hebben dat allemaal.

Geniet maar even van de rust en de troost die deze gedachte je biedt.