Zelf schrijven = zelf denken = zelf leven

Veel mensen die een MA-traject doen, hebben al het een en ander aan hulpverlening achter de kiezen. Niet dat ze per se heftige problemen hebben, maar ze hebben in de loop van hun leven al meerdere malen een beroep gedaan op een coach of therapeut. En waarom ook niet, het is de normaalste zaak van de wereld. Maar die wereld lijkt soms een beetje over te lopen van de boodschappen, tips en adviezen over hoe je moet leven. In die wereld werken coaches en therapeuten ook en die begaan dan ook niet zelden de zonde van het adviseren.

De zonde van het adviseren

Waarom is dat een zonde? Goedbedoelde suggesties, raadgevingen en ideeën kunnen toch geen kwaad? Op het eerste gezicht niet. Maar degene die de boodschappen ontvangt is vaak kwetsbaar en afwachtend, maar ook absorberend. Alles wat een beetje kan helpen, is welkom. En nu heb ik het nog steeds niet over mensen met ernstige problematiek. Het zijn gewone mensen die in een wereld leven waarin de godganse dag wordt gezegd, geschreven en soms zelfs geschreeuwd hoe je moet leven. Dan heb ik het niet alleen over social media, maar commerciële reclame op tv verzuipt vaak in een zweem van een blijde boodschap. Van samenzijn, gelukkige families, eindeloos gelukkige, altijd feestvierende vrienden en zelfs op het werk of alleen thuis is iedereen heppie.

Je doet het nooit goed

Oftewel: je doet het nooit goed. Er wordt – algemeen gesteld – een beeld van een mens geschetst die niet bestaat. En toch moet je zo worden, of althans, de boodschappen worden zodanig gebracht dat je wel onzeker, gefrustreerd, tekortschietend of ronduit schuldig moet zijn omdat je er niet aan voldoet. Dus moet je aan het werk, maar waar te beginnen?

Je eigen leven – meer heb je niet

Enfin, met al die drukte in hoofd en lichaam beginnen die mensen aan een MA-traject. En wat schetst hun verbazing? Ze mogen zelf alles bedenken wat ze schrijven, er zijn geen adviezen, geen tips & trics en zeker geen stappenplannen om zo snel mogelijk gelukkig te worden. Sterker nog, er is eigenlijk geen inhoud, die schrijven ze namelijk zelf. Het eigen verhaal over de eigen persoon, de toestanden, de zorgen, de complexen en vragen over het leven zelf. Daar hoef je niet gefrustreerd over te zijn want je bent het, je leeft je eigen leven en je bent ook nog eens vrij om daarover te vertellen wat je wilt.

Alleen vanuit de binnenkant kun je gelukkig worden

Dat is de andere kant, dat is de binnenkant. Alleen van daaruit kun je leven en zelfs gelukkig worden. Maar dat hoeft niet, van niemand. Ook het streven naar geluk is de normaalste zaak van de wereld, maar je hoeft het niet te zijn. Mooier nog: alles wat je vooral zelf bedenkt om gelukkig te worden is al meer dan de moeite waard. Een ander kan dat niet voor je bedenken. Klinkt eenvoudig, is het niet. Maar wie heeft je beloofd dat het leven eenvoudig zou zijn?

Dan zou je je toch kapot vervelen….