Hoogsensitief, hooggevoelig, hypersensitief – zijn we zo gevoelig of is het een roep om persoonlijke aandacht?

Niet negatief bedoeld, hoor, dat ‘roep om persoonlijke aandacht’ maar het heeft er vaak wel veel van weg. Want als je zegt dat je hoogsensitief bent, is de ander dat dan niet? Ben je dan speciaal, voel je meer en anders? Als je alle geschriften erover mag geloven wel, en ik ben ervan overtuigd dat de een meer en anders voelt dan de ander. Niets menselijks is ons vreemd.

Stigmatiseren

Het jammere is dat sommigen slachtoffer worden van deze zogenaamde diagnose (op basis van veelal vage tests) en dat zij, zoals dat wel vaker gaat met diagnoses, erdoor beheerst worden. Om niet te zeggen zichzelf stigmatiseren. Dit kan tot gevolg hebben ze niet aan bepaalde sociale activiteiten meedoen, dat ze situaties mijden waar bijvoorbeeld veel herrie is. Of dat ze een soort van helderziend denken te zijn en van te voren al weten wat je nog lang niet gedacht hebt. En ook niet gaat denken, laat staan zeggen.

Het sociale leven verandert

In deze tijd van mindfulness, waarin je toch zou hopen dat er enige vorm van gelijkmoedigheid kan ontstaan, is het tegengestelde het geval. Niet alleen de hoog- en hypersensitieven kunnen niet meer zoveel hebben, er zijn ook andere redenen en overgevoeligheden die ervoor zorgen dat het sociale leven her en der wat verandert, om niet te zeggen hier en daar verziekt wordt. Konden drank en drugs dat altijd al verzorgen, nu is het ook het geloof, de toestand in de wereld en niet te vergeten: social media. (Over politiek hebben we het niet meer, ‘dat zootje’.)

Eigenlijk worden we allemaal zolangzamerhand een beetje over- of hooggevoelig, om niet te zeggen tegen het getikte aan.

Wegduiken en situaties mijden omdat je bepaalde dingen niet kunt verdragen kan je dan ook voor de volgende vraag stellen: weet je wel wat je daardoor mist? Weet je wel dat je daardoor in veel gevallen de beurt aan je voorbij laat gaan? Weet je wel dat je terugtrekken niet altijd even gezond is voor je geest en lichaam, en dat je klachten door dat vermijdingsgedrag alleen maar groter en ernstiger worden?

Maak er niet zo’n heisa van

Samenzijn werkt bevrijdend op de mens. Dat sociale bijeenkomsten voor sommigen een bezoeking zijn is niet helemaal onbegrijpelijk, maar maak er niet zo’n heisa van want het belangrijkste van ons geluk is bij de ander te halen. Door bij de ander te zijn en ook diens verhalen aan te horen. Of je het er nu mee eens bent of niet. In het licht van de eeuwigheid maakt dat allemaal echt niet zoveel uit.

Maar je onttrekken aan de wereld is als jezelf stil en gevangen zetten. Het kan dus geen kwaad om die hooggevoeligheid en hypersensitiviteit af en toe eens flink te herijken en kritisch te zijn zodra iets of iemand je diagnosticeert.