Werkstress en de gekte van het kantoorleven

Hoge werkdruk, te weinig autonomie en pesten. Slechts enkele factoren die er de oorzaak van zijn dat werkstress beroepsziekte nummer 1 is.

Hersendeskundigen, mindfulnessgoeroes, stresscoaches, wie buigt zich er niet over, en wie verdient er niet flink aan, aan die werkstress?

Minder wordt het er alleen niet van. Ja, er worden praktische oplossingen gevonden in de zin van minder mail, meer thuiswerken, flexibele werktijden en meer zorgverlof. In de essentie verandert er niets.

Het onderscheid tussen werkgever en werknemer blijft bestaan. Dat is niet erg als je werk doet dat je interessant vindt, waarvan je weet waarom en voor wie je het doet, en waarvoor je beloond wordt op een manier die motiverend en stimulerend werkt. Dat je ermee doorgaat dus, en er beter in wordt.

Dat is nu juist het onderliggende probleem als het over werkstress gaat. Van de empowertrainer moet je gaan voor iets wat je in wezen niet interesseert (‘ons, superieure, onderscheidende merk’), als je een tekst of excelsheet produceert weet je dat het in wezen niet echt van betekenis voor wat dan ook zal zijn, en als iemand je vraagt wat het nut van het bedrijf waar je werkt is, dan zeg je: ‘het is een grote speler op de markt.’

Verder slijten mensen hun dagen pratend zoals alle anderen (zet het op de mail, is er niet van gekomen, terugkoppelen zus, kortsluiten zo – enfin ukenthetwelkantoortaal) en stellen ze nooit de vragen aan de collega’s die ze eigenlijk het liefst zouden stellen. Want wees nou eens eerlijk, wat zou je nou eens echt willen weten van die accountant, van die secretaresse, van je baas? Niet of diegene een ‘goed weekend’ heeft gehad, toch?

De boeken en films over de gekte van het kantoorleven zijn niet aan te slepen. Niet zo vreemd want mensen worden anders zodra ze in een organisatie moeten functioneren. Ze zijn niet meer zichzelf. Er zijn krachten en dynamieken die je persoonlijkheid totaal ontregelen en onderuit halen. Je bent niet jezelf, niet eerlijk, niet authentiek, niet integer, nee… je wordt ontmenselijkt. Of je laat dat gebeuren, dat is eigenlijk om het even.

Nog even die drie puntjes dan.

• Hoge werkdruk is niet erg als je weet wat je doet, waarvoor je het doet en voor wie je het doet.
• Weinig autonomie? Autonomie bestaat alleen als aan bovenstaande voorwaarden is voldaan.
• En pesten? Kinderen pesten omdat ze nog geen empathie en mededogen hebben ontwikkeld. Volwassen mensen die pesten zijn zo gefrustreerd en verziekt en ontmenselijkt dat ze zelfs de meest fundamentele dingen die ze als kind hebben geleerd afgeschud hebben. Ze weten niet meer wat mededogen en empathie is.

Fijne werkweek!