We geloven niet meer. Of geloven we juist alles?

Nou ja, ‘we’… dat is misschien wat overdreven gesteld, maar we leven toch in een tijdperk van niet meer in God geloven, maar wel in ‘iets’. Daar is zelfs een naam voor: het Ietsisme. Wat dat ‘iets’ is, kan alles zijn en hoe meer ik erover te weten kom, des te meer en ook wonderlijker het is.

In het veld der zoekenden gelooft men in van alles. En de zoekenden zijn meestal individuen die, heel normaal, een groot deel van hun leven hebben geleid volgens het voorbeeld of commando van anderen en die later ‘zichzelf’ zijn geworden. Dat gaat altijd gepaard met inzichten, met dingen verwerken, met pijn opnieuw voelen of juist voor het eerst. Allemaal niet zo heel erg, ware het niet dat we daar niet meer van houden, van pijn en lijden.

Een project dat aangepakt moet worden

Dus wordt het normale opgroeien en je als mens ontwikkelen een project dat aangepakt moet worden en de markt is groot, en blij met deze verschijnselen. Heel erg in zijn tegenwoordig de zogeheten ‘opstellingen’ met als godfather (die er zelf niet meer aan doet) ene Hellinger die de mens heeft doen geloven in ‘wetende velden’ die zich laten horen – of zien of voelen – in de ruimte waarin mensen zich ‘opstellen’. Zaaltjes enzo.

Er vooral zelf in geloven

Ook wetende velden betreden of zijn de engelen en gidsen, die ons allemaal leiden, raadgeven en zo meer. Je hoeft ze alleen maar te voelen, of te zien, of te horen. En dan hebben we nog de voedselmaffia of -gekte, die ons ik weet niet wat wil doen geloven. Oja, vergat ik nog even de aloude enneagrammen, sterrenbeelden en vorige levens en gewoon het verzinnen van een levensverhaal dat klopt en daar dan ook vooral zelf in geloven.

Nietzsche

God is in geen velden of wegen meer te vinden en het gehele geloven in al deze dingen ademt een soort overgeleverd zijn aan krachten die we niet zelf in de hand hebben. Boven jezelf uitstijgen is er niet bij, geloven in een stelsel van regels en waarden dat je boven het ‘gewone leven’ uit kan tillen, ook niet. Nietzsche draait zich nog eens om in zijn graf.

Lost in space

Hoe meer jezelf, des te beter. Het is een begrijpelijke beweging als reactie op het doorgeslagen succesverhaal van het rationele individu, wat meer aandacht voor het geestelijke kan allerminst kwaad. Maar soms lijken mensen zo verloren, echt lost in space, dat ze zich vastklampen aan waarheden die echt geen werkelijkheid kunnen zijn. En dat dan ook zo hardnekkig doen dat ze gedwongen zijn zich terug te trekken in die eigen waarheid, omdat er ook niet over te praten is met anderen. Iedereen heeft namelijk zijn eigen ‘iets’.

Eenzame, gelovige eilandjes. Hopelijk komt ook daar weer een reactie op.

We wachten het af…