Moet je als vrouw naar de top? Welke top?

Het is natuurlijk prachtig als meer vrouwen op hoge functies bij de overheid en in het bedrijfsleven komen. En het lijkt goed te gaan, de laatste tijd. Dat is niet alleen goed voor die vrouwen, maar voor iedereen, want ‘onderzoek heeft uitgewezen dat’ het met een vrouw aan het roer, allemaal soepeler en beter verloopt. So far so good.

Als deze groei een resultaat is van een toenemend ondernemerschap van vrouwen, dan vind ik het best. Niet als het ’t gevolg is van een soort streberigheid om ook de macht te grijpen of, erger nog, omdat de overheid in je investeert in het kader van een quotum. Zo’n vaart zal het niet lopen, er is toch heel wat eigen motivatie en toewijding aan het werk nodig om de top te bereiken.

Ondernemerschap moet je leren

Ondernemerschap is iets wat iedereen moet leren, en zeker vrouwen. Als ik vrouwen spreek of met ze schrijf over het starten van een eigen bedrijf, dan willen ze meestal niet anders. In banen vervallen ze nog vaak in de oude rollenpatronen en worden ze dienstbaar, relatiegericht, reactief en conflictvermijdend. Dat doen ze niet uit zichzelf, dat is nu eenmaal de wereld waarin we grotendeels nog leven.

Papierwerk in de zorg

Dat wil niet zeggen dat ze zich dat lekker laten aanleunen, hun salaris opstrijken en thuis ongeveer weer hetzelfde gaan doen. Met dat verschil dat ze in het huishouden over het algemeen wel de baas zijn en daar ook in floreren. Nee, er is een groeiende ontevredenheid over deze posities, de gang van zaken in de organisaties en vooral in de zorg: de achterlijke hoeveelheid papierwerk die de tijd kost die je aan de ander zou moeten besteden.

Die ontevredenheid wordt pas in een laat stadium onderkend want eerst is er de vergoeilijking: ik mag blij zijn dat ik werk heb, het is toch gezellig, qua inkomen is het veilig en de baas zegt dat ik bij mag scholen (maar als ik met een cursus aan kom zetten is die te duur), enzovoort, en zo verder.

Aanloop naar burnout: moeheid, depressie, slaaptekort…

Pas als de onvrede zich via andere wegen gaat uiten, gaan er lichtjes branden. Moeheid, depressie, slaaptekort, prikkelbaarheid, kortom de aanloop naar de burnout wordt ingezet. En die is er dan ook zomaar, op een dag. En wat blijkt als er eindelijk over gepraat of geschreven wordt? Niet meteen, maar na korte tijd? Dat de droom is: iets voor mezelf doen, mijn eigen tijd indelen, gerichter betrokken zijn bij anderen en de maatschappij, iets zinvols waarvan het resultaat ook zichtbaar is.

Dat is het begin van ondernemerschap. Nu de rest nog