Daar is ie weer: de ‘Week van de Werkstress’

Jawel mensen, het is weer zover. De week van de werkstress is gisteren – natuurlijk op maandag – begonnen. Net als vorig jaar en het jaar daarvoor. Om dat werkstress zo ongeveer ziekte nummer één is er het weer tijd is voor gespierde taal tegen de werkstress. Want die moet ‘aangepakt’ worden. Net als zoveel waar we heden ten dage mee te maken hebben: racisme, misdaad, criminele knulletjes, kindermishandeling en getraumatiseerde vluchtelingen. Alles moet ‘aangepakt’ worden, en wel snel.

Virtuele werkelijkheid

Dat is nu net de oorzaak van al die werkstress. Dat er van alles moet aangepakt worden, en wel snel. En dat heel veel mensen die werken niet meer weten waarom dat moet en waarom het niet wat langzamer kan. Alleen al om te kunnen bedenken waarom ze doen wat ze doen. Vroeger heette dat stapeltjes papier verplaatsen, nu is het dagenlang in een scherm kijken waar zich een virtuele werkelijkheid bevindt waar je lichaam noch geest iets mee van doen hebben. En daar houdt de mens-in-jou niet van. Die houdt van dingen waar je direct begrip bij hebt, zaken waarvan je weet waarom je ze doet, liefst met zichtbaar resultaat en dat hoeft niet eens winst te zijn.

Angst om de controle te verliezen

Geen wonder dat het aloude ambacht weer in zwang komt. Dat mensen voor zichzelf blijven beginnen ondanks alle tegenwerking van de overheid om ondernemers een beetje te steunen en initiatieven ruim baan te geven. Want ook de overheid werkt wat dat betreft in een abstracte wereld. Eentje waar de angst de controle te verliezen de overhand heeft en jemig de pemig wat moet je met al die hardwerkende, onverzekerde, creatieve en energieke zzp’ers? Straks doen ze dingen waar je geen grip meer op hebt! Aarghhhhh…

Controle, dat is wel het boze tovenaarswoord van deze tijd. Want daar komt die stress dus door. Het diepe besef dat de controle onder en over deze maatschappij totaal wegdrijft onder krachten waarvan wij even het bestaan waren vergeten. Oude strijdbijlen worden opgegraven, nog oudere rekeningen moeten vereffend worden. Goden die ons goed gezind waren, keren zich tegen ons. En mind you, dat is niet alleen van de jaren sinds we de Week van de Werkstress vieren, nee, dat is al een tijdje aan de gang. Alleen konden we onze ogen nog sluiten.

Terug naar de werkstress.

Die is niet aan te pakken met een meditatielesje of gezonder eten. Bovendien kun je stress niet aanpakken want dan gaat het knetteren. Wat kun je wel doen? Nadenken. Niet zoals dat malle groepje DENK (dat alles, opportunistisch als ze zijn, nog lekker wat opkloppen), maar zoals wijze mensen in de geschiedenis ons hebben leren nadenken. Stilstaan bij wat je doet en wat je de ander laat doen. Overwegen wat echt belangrijk is. En waarom dat zo is.  Je als CEO of CFO afvragen waar je mee bezig bent als je nog trillend van heerszucht in je waterbed op Ibiza ligt. Je als werknemer afvragen of je niet je leven verkwanselt aan dingen die anderen hebben verzonnen en waar je uit eigen beweging in geen duizend jaar opgekomen zou zijn omdat het je niet interesseert.

Nadenken dus. En checken hoe het zit met je eigen menselijkheid en die van de ander. Moeten al die dingen echt NU? En moet het echt ALLEMAAL?

En nog belangrijker: wat moet er eigenlijk echt WEL gebeuren – is dat niet juist datgene wat er niet gebeurt?