Als je een burnout hebt, ben je ook echt opgebrand
Er zijn nog steeds mensen die wat wijfelend reageren bij het woord ‘burnout’. Maar het is echt zo: als je een burnout hebt, ben je opgebrand, en zo voelt dat ook. Samengeschrompeld, bewegingloos, energieloos. Google het woord maar eens en je komt alle mogelijke beschrijvingen en diagnoses tegen. Die liegen er niet om. Het is geestelijk, het is fysiek, het is uiteindelijk levensgevaarlijk.
Hoe kun je zoiets voorkomen? Geen onbelangrijke vraag, zeker ook voor werkgevers en mensen in de naaste omgeving. Burnouts kosten niet alleen geld, ze gaan ook ten koste van relaties, van persoonlijk geluk van jezelf en van ook anderen, ten koste van de sfeer waarin mensen leven.
We zien de moderne mens, en dus ook onszelf, als een op zichzelf staand individu dat verantwoordelijk is voor het eigen geluk. En als het dan niet lukt met dat geluk, of erger nog, als je niets meer kunt en wilt, dan is het helaas pindakaas, je eigen schuld.
Daar lig je dan in je bed, een nieuwe dag voor je, maar jij kunt ‘m niet vullen zoals je zou moeten, laat staan zoals je dat zou willen.
Voorkomen is beter dan – vaak helemaal niet – genezen
Hoe dat te voorkomen? Door vandaag nog je leven onder de loep te nemen. Hoe zien je dagen eruit, waaraan besteed je je tijd? Hou je je alleen bezig met je werk en de problemen die daarmee gepaard gaan, of check je ook weleens hoe je je voelt? Praat je over je zorgen, je spanningen, je tegenslagen? Luister je goed naar anderen (als je dat al niet meer kunt zit je in de alarmfase)?
Neem eens de tijd en noteer het eens allemaal. In zinnen, steekwoorden, wat je wilt. Wat staat daar eigenlijk?
Je kunt je het volgende afvragen: gaat dat over mij of over iemand die ik van de buitenwereld moet zijn? En ben ik eigenlijk überhaupt wel geworden wie ik wezen wil? Mag ik mezelf? Zien anderen wie ik ben of weten ook zij het niet meer?
Tsjakka-coaches
Wees niet bang voor het negatieve, want juist in het ontwijken en ontkennen daarvan schuilt het grootste gevaar. Vrolijke tjakkacoaches en positief denkers zijn niet goed voor je: eerst zien wat er echt is, daar wat aan doen en dan verder. Dat is de volgorde, niet andersom want dan ben je weer terug bij de risicogroep. De groep van de Grote Vergissingen als het om menselijk geluk gaat.
Schrijven is gezond-confronterend. Je leest wat je denkt en voelt, hoe je de dingen beleeft, en daar kun je iets van vinden. Van daaruit ga je beter voor jezelf zorgen, ergens gaat dat vanzelf. De kritische blik die je eigen tekst in je wakker maakt is een letterlijke wake up call. En hoe moe je ook bent, die geeft je weer nieuwe energie. Al is het maar een sprankje.
