Zeg het in je eigen woorden. Ehm…

Het is fijn als we elkaar allemaal een beetje begrijpen en dezelfde taal spreken. Of als we elkaars taal kunnen verstaan, dus dat je ook een woordje over de grens spreekt, zeg maar. Maar er begint me al jaren iets op te vallen als het gaat over het taalgebruik. Vooral als het over onszelf, en dan vooral het innerlijke gebeuren gaat. Of over dat van een ander. Het psychologische jargon was er al op het irritante af in het dagelijks spreken en schrijven ingeslopen. Nu is het esoterische woord- en zingebruik ook al hard op weg de boel over te nemen.

Welke boel? Nou, die van je eigen taal. Dat is voor de eerwaarde lezer hier vermoedelijk ook Nederlands, en daarin is alles mogelijk. Onze taal heeft onschatbare mogelijkheden voor het individu om zichzelf te uiten, te beschrijven wat zich in en om zich heen afspeelt en hoe het leven beleefd wordt. Maar de eenheidsworst van de taal over het zelf is in aantocht. Liever gezegd: deze zorgt ervoor dat we juist niet meer met onszelf over onszelf kunnen communiceren.

Hoe kan dat nou, zul je denken. Als we toch dezelfde taal spreken, dan moet dat toch juist een makkie zijn? Nee dus. Ik zal een paar voorbeelden noemen van zinnen die anderen tijdens gewone gesprekken (dus niet in therapie) de revue passeerden:

‘Hij heeft een trauma opgelopen en daarom gedraagt hij zich conflictvermijdend.’
‘Het is gewoon angst. Die belemmert me om te doen wat ik wil.’
‘Ik ben liefdesbang en daarom heb ik altijd relatieproblemen.’
‘Sinds ik mediteer ben ik meer mezelf.’
‘Verslaving is een ziekte.’
‘Alles is energie.’

Ze zijn lang of kort en er komt heus meestal nog wel een verhaaltje omheen. Wat opvalt is dat de wereld van de bestsellers op zelfhulpgebied mensen eigenlijk nog verder van hun authenticiteit verwijderen dan ze al waren. En van waar de problemen juist begonnen zijn. O ja, en de problemen zijn natuurlijk altijd wel oplosbaar. Want we leven nog steeds in een maakbare maatschappij, althans daar geloven velen nog in. Die gaat vooral om het fixen van het zelf, om het idee dat we een te repareren ‘iets’ zijn als er iets begint te haperen. Dat moet ook niet te lang duren.

Dat daarvoor, zeker als het gaat om problemen op psychisch gebied, je eigen talige expressie van levensbelang is, doet niet ter zake. Het lijkt er meer om te gaan de zogenaamde goeroe’s en hun taalgebruik te moeten volgen, na te praten dus. Want daarmee laat je zien dat je het heus wel weet, zal niemand je erop betrappen dat je het leven totaal niet onder controle hebt. Dat is namelijk wel het allerergste: dat je het niet meer weet, dat je het niet meer in de hand hebt, dat je je overgeeft. Nee, dat kan niet, dat is de dood!

Het mooie van de tijd en de ruimte nemen om vanuit je eigen beleving tot je eigen woorden en zinnen te komen is dat je er nieuwe krachten mee tot leven wekt. En ja, op z’n goeroe’s kan ik dan wel zeggen: die krachten zitten in jezelf. Hoewel, wie zegt dat? En wat maakt het ook uit? Want rekt het ons geluk niet een beetje op als we ervan uitgaan dat er ook andere krachten zijn die het leven een handje helpen?

Gebruik vooral je eigen woorden en zinnen om die ruimte voor jezelf te scheppen. Je hebt niet voor niets de gave tot verbeelding meegekregen, en die van verlangen, en dus die van creativiteit om te scheppen.

Kortom, laat je eigen beleving en ervaring niet platwalsen door iemand anders (die ook maar wat doet).