We denken alles te weten over de ervaringen die we niet hebben
Denk er maar eens over na: soms leven we alsof we meer weten van de ervaringen die we niet hebben dan van de ervaringen die we wel hebben.
Grappige manier van denken
Dit staat in het bijzondere boek Het ongeleefde leven van psychoanalyticus Adam Philips. Je gaat ergens of bij iemand weg omdat je zeker weet dat je zus en zo niet wilt meemaken. En dan stel je je op alsof je precies weet waar je het over hebt, al kun je dat niet weten omdat je het dus niet ervaart.
Ergens wel grappig, deze manier van denken, en zeker ook omdat het je een soort zekerheid geeft die op niets gebaseerd is. En dat je hetgeen je dan wel gaat ervaren meemaakt als een reactie op wat je niet meemaakt. Kan het vager?
Je had ook een ander leven kunnen leiden
Maar het is wel een beetje waar, in positieve of negatieve zin, we hebben allemaal het idee dat we ook een ander leven zouden of hadden kunnen leiden dan dat er is. Je had ook met ander getrouwd kunnen zijn, of helemaal niet getrouwd. En wat als je wel kinderen had gekregen, of juist niet? Die studie, heeft die je niet een bepaalde kant op gestuurd en had dat niet net zo goed een andere kunnen zijn?
Dit lijkt op een soort keuzestress met terugwerkende kracht, maar je kunt het ook zien als een zeker verlangen naar datgene wat je net hebt gemist en nooit zult weten. Misschien geeft het wat rust, dat het ook anders had kunnen zijn. Of een gevoel van melancholie… als het allemaal toch anders was gelopen…
Weten wat je niet wilt is niet weten wat je wel wilt
De gedachte dat je ergens iets of iemand verlaat vanuit die diepe zekerheid ‘dat nooit!’ Maar helaas betekent weten wat je niet wilt (ook al denk je daar echt alles van te weten) niet dat je weet wat je wel wilt.
Een soort misleidende alwetendheid dus. Die misschien ook wel tot schijngeluk leidt.
Wie heeft ooit gezegd dat het leven makkelijk is?
