Begrijp jij nog waarom je doet wat je doet?

Soms kun je door een moment stilte, of een opmerking of door iets anders, ineens jezelf van een afstandje zien. Rondrennend in de drukte, de ene na de andere activiteit plannend, de ene na de andere afspraak nakomend. Wat een drukte is dat leven toch eigenlijk, en waarom is dat ook alweer zo? Je timmert de tijd dicht met gezin, werk, sociaal leven en allerlei andere dingen en het geheel oogt best zinvol omdat er van alles gebeurt.

De waan

Maar wat gebeurt er eigenlijk echt, en waarom? Wat was ook alweer de richting die je had gekozen, of heb je daar eigenlijk al heel lang niet bij stilgestaan? Als je te lang achter elkaar de waan van de dag volgt en niet op tijd halt houdt en je afvraagt hoe het zit, dan keert die waan zich tegen je. Je ziet door de bomen het bos niet meer en je weet niet meer wie je bent. Niet echt.

Focus verdwijnt

Waarom is dit gevaarlijk? Hoezo kan dat nou kwaad? Iedereen leeft toch zo? Dat laatste is gelukkig niet waar, anders zouden we echt een achter elkaar hollende meute zijn. En het is gevaarlijk omdat je zogezegd het contact met jezelf kunt verliezen. Je raakt ontheemd, je verdwaalt in de wildernis en weekt los van je basis. De focus verdwijnt en je gaat dingen doen en zeggen die niet in overeenstemming zijn met je ware aard en richting.

Verbinding verbroken

Vage taal, wat je zegt, en erger nog: het kan op duizend andere manieren gezegd worden. Feit is dat er een groot verschil gaat ontstaan tussen hoe het zou moeten zijn en hoe jij het doet en zegt. Met alle consequenties van dien. Je laat steken vallen, zo kun je het ook zeggen. De verbinding is verbroken, je zit op het verkeerde net. Niet dat je opeens krankzinnig bent geworden en totaal de weg kwijt bent. De meeste mensen houden het enorm lang vol, op dat andere spoor.

De taal is je gids

Maar er komt een dag dat je om je heen kijkt en dat vooral je geest zich afvraagt: waar ben ik in godsnaam beland, waar ben ik mee bezig? En dan begint de zoektocht terug, of heen, hoe je het ook maar wilt zien. In ieder geval realiseer je je dat er dingen moeten veranderen, dat je ‘er’ op deze manier niet komt. En wat is dat ‘er’? Een soort thuis, ergens waar de dingen samenvallen, waar de liefde is, waar je alles weer herkent en echt ten diepste weet wat je te doen staat.

Taal is daarbij je gids, onder andere. En als je schrijft, creëer je zelf de route ernaartoe. Naar dat ‘er’.