Scheiden…, of toch maar niet?
Helaas is dat nu net een gedachte die je meestal niet tegelijkertijd met je partner hebt. En als je hem hebt, en ook wat vaker dan eens, dan komen er meteen zoveel meer vragen in je op. Of die zijn er al aan vooraf gegaan. Ben je eigenlijk wel gelukkig op deze manier? Kom je wel genoeg tot je recht? Is het niet vreemd dat je zo weinig seks hebt? Cijfer je jezelf niet teveel weg? Wat zou er van je zijn gekomen als je niet met deze man of vrouw was getrouwd? Kun je nog worden wat je wilt? Hoe zou het zijn om alleen te zijn, met iemand anders?
Is dit alles?
En zo zijn er nog veel meer van die essentiële vragen die zich aan je kunnen opdringen. Er hoeft niet eens een direct aanwijsbare aanleiding voor te zijn. Het kan gewoon opeens gebeuren dat je anders gaat kijken, dat er iets in je wakker wordt, dat je aan het twijfelen slaat. In eerste instantie ben je geneigd de boel te onderdrukken, want we weten allemaal in wat voor toestanden, om niet te zeggen slagvelden, scheidingen kunnen verzanden. Je moet toch niet denken aan jarenlange gevechten om geld, aan vuile strijd om kinderen, aan de diepe woede en haat die zomaar kan ontstaan… En nee, aan een vlotte scheiding moet je ook niet denken, je wilt dat alles blijft zoals het is.
En toch…
Poppen de vragen en twijfels enige tijd later weer op. Nu is er wel een aanleiding. Een ruzie, een discussie, een gedoe over een familie-etentje of vakantie. Problemen op het werk, algehele gevoelens van ongenoegen, waarover dan ook. Je geest begeeft zich weer op het hellende vlak dat je nu juist als verboden terrein had bestempeld. Maar het gaat serieus gisten en wroeten en langzaam maar zeker wordt het duidelijk dat er niets anders meer opzit. Je moet gaan praten, met je man of vrouw. Die overigens al vaak genoeg heeft gevraagd of er soms iets is.
De gevarenzone
Opeens bevind je je in de gevarenzone. Er worden dingen gezegd die je huwelijk doen wankelen, het huwelijk zelf is het onderwerp van gesprek. Emoties lopen op, vooral angst zal zich als eerste in vol ornaat melden. Want als het niet meer kan blijven zoals het is, hoe moet het dan? Vaak heb je daar lang niet echt over nagedacht, en het grijpt dieper in dan je voor mogelijk hield. Alles staat op losse schroeven en niets is meer zeker. Helemaal onprettig is het evenwel niet, want opeens komen oude wensen en verlangens naar boven, ergens zie je ook ruimte. Maar tegelijkertijd wou je ook dat je niets had gezegd…
Wat te doen?
Alle tips, goedbedoelde waarschuwingen en hulpverlening ten spijt, het kan zomaar uit de hand lopen. Er speelt teveel door elkaar heen om alles aan te kunnen, om te kunnen bevatten en begrijpen, om helder te blijven zien wat er is, want dat is niet meer helder. En dan komen er krachten naar boven die je niet eens dacht te hebben. Of de ander ontpopt zich als iemand die je niet terugkent. Het is een transformatieproces van heb ik jou daar en je moet van goeden huize komen wil je het niet tot een totale destructiemachine te laten verworden. Die jaren nodig heeft om tot rust te komen.
Zonde van het leven.
