Levenskracht zit echt niet alleen ‘in jezelf’

Het is eigenlijk een groot probleem: dat veel mensen denken dat ze alles ‘uit zichzelf’ moeten halen en dat er niets buiten henzelf is waardoor ze gedreven, gestuurd, of in ieder geval beïnvloed worden. En met ‘buiten’ bedoel ik niet alleen wat er buiten je eigen vel waarneembaar is, maar ook buiten in de tijd. Het verleden bijvoorbeeld. Het is er niet meer, maar het beïnvloedt je welzeker.
Er ontstaat zoiets als de ‘hier & nu’ maffia, waarin alles er alleen maar nu (dus nu al niet meer) is en je alles uit jezelf moet halen.

In je hoofd

Waar zit dat dan, dat alles? Het is al heel wat dat het enige antwoord voor velen niet louter: ‘in je hoofd’ is. Dat het lichaam ook nog iets in zich herbergt, iets te zeggen heeft. Wel graag nog te beschouwen als het ‘andere’, in ieder geval het secundaire, want het hoofd is toch eigenlijk het ‘zelf’, datgene waar het allemaal gebeurt. Yoga en meditatie worden beoefend om het hoofd leeg te maken, wat op zichzelf al een wonderlijk doel is want hoe moet alles ergens uitkomen wat leeg is gemaakt? En door wie of wat, is dat er nog wel? Waar dan?

Waarom je toen opeens ging huilen

Pffff. Ingewikkelde vragen waar je als het goed is, nu al geen zin meer in hebt. Tenzij je ergens iets voelt van nieuwsgierigheid (waar voel je dat?) omdat je je zelf eigenlijk ook wel afvraagt waar die ene briljante ingeving toch vandaan kwam. Of waarom je toen en toen opeens ging huilen. En hoe het zit met die bijzondere gevoelens die je voor die ene bijzondere persoon hebt. Waarom je in het een heel goed bent, en in het ander niet. Hoe het eigenlijk komt dat je hier bent, en niet daar waarvan je vroeger altijd dacht dat je zou zijn.

Angst het niet allemaal zelf niet te kunnen

Gelukkig zijn er heel veel mensen die over deze vragen al eerder hebben nagedacht. Filosofen, psychologen, theologen, etc. De aarde wemelt van de neergeschreven & opgenomen kennis en ideeën. Antwoorden zijn gegeven en weerlegd. De overtuigingen en theorieën resoneren in onze leefwereld, al hebben we dat niet in de gaten. En willen we dat ook niet in de gaten hebben uit angst het niet allemaal zelf te kunnen, te bedenken en te bepalen. Wat een stress, dat nastreven van iets dat niet kan!

Stress!

En  daar zijn we bij het grootste probleem van deze tijd: de stress. Het ongeduld, de afbakening van het denken als gevolg daarvan (als je bang bent kun je niet goed nadenken), de fysieke klachten die eruit voortvloeien. Het woord ‘overgave’ vinden we eng omdat dat aan de kerk en allerlei ander engs doet denken. Maar overgave is misschien wel een van de vele antwoorden, pogingen tot ontsnapping aan de gevangenis van het ik-moet-alles-zelf-kunnen denken. Overgave aan het idee dat je het niet allemaal zelf hoeft en kunt, dat er ook andere krachten, informatiebronnen, invloeden zijn die je leven in een bepaalde richting sturen.

En waar je ook op kunt vertrouwen.

Weet je ook niet altijd even goed hoe het zit? Schrijven helpt.