Je voelt de ambitie wel, maar waar gaat ie over?

Je bent in de bloei van je leven, je hebt geleerd, liefgehad, gewerkt en een bestaan opgebouwd. Je leert nog steeds, je hebt nog steeds lief en je werkt ook nog steeds. Maar je voelt het af en toe wel heel erg zeuren: er moet nog meer zijn. Is dit alles?

Natuurlijk, je wilt zinvol werk doen, een bijdrage aan de maatschappij leveren, straks als je in je graf ligt toch enigszins tevreden terugkijken op je bestaan. En tot nu toe is er veel goed gegaan. Missers heb je ook gemaakt, hele grote zelfs, maar je weet dat dat er allemaal bijhoort. Bovendien, het is voorbij en het tij is niet te keren. Geeft niks.

Rijke stinkerd

Je hoeft geen Minister President te worden, ook geen Paus of moeder Theresa, en ook geen enorm rijke stinkerd zoals John de Mol of Oprah Winfrey. Maar ambitieus ben je wel, je voelt gewoon dat er nog meer inzit, dat je meer kunt dan je doet, dat er ergens achter die horizon dingen te doen zijn die je samen laten vallen met je grote Zelf.

Grote Zelf? Is dat een enorm ego of zoiets? Dat weet je zelf ook niet, maar het lokt en het trekt en in je dromen vlieg je over heuvels en bergen, meren en zeeën en weet je dat je er nog niet bent. Wat heb je nodig, een klein zetje, een grote schop, een schok of een trap onder je h…?

Het grote thuiskomen

Of inzicht? Diep inzicht in het mysterie van het bestaan? Ja, dat zou mooi zijn, dat je opeens een soort focus krijgt en exact weet wat je te doen staat en dat er dan ook niets anders meer mogelijk is. De ultieme bestemming, het grote thuiskomen en daarbij behorend de grote realisatie van wat je altijd al te doen stond.

Dan is het werk af, dan is het volbracht en dan kun je bij wijze van spreken rustig gaan slapen. Om de volgende dag weer verder te gaan op die koers die geen ander kent, die de jouwe is, waarvoor jij uitverkoren bent en niemand anders. Dat voelt goed. Heel goed.

Maarja, hoe kom je daar?

Dat weet je allang. Je doet het alleen niet.

Of wil je het kort en krachtig onderzoeken?